Alışılmış dünya dengesi şaşmıştı.
Anormaller normalimiz olmaya başlamıştı.
Eskisi kadar şaşırmıyorduk, eskisi kadar duyarlı olamıyorduk.
Sıradanlaşmıştı, insanlar, dostluklar, aşklar, kurulan yuvalar…
Değer dengelerimiz değişmeye başlamıştı.
Bize dokunmayan yılanın kaç yıl yaşadığı umrumuzda olmaktan çıkmıştı…
Doğrunun değeri kalmamış, yanlışa rağbet artmıştı..
Önce ben demekten vazgeçmenin yollarını araştırırken, değişen dünya düzeni önce benliğe alıştırmıştı..
Kötüyü okuyup kötüyü yazmaktan, kötülük görüp kötülük yapmaktan bir hal olmuştuk.
Beddualadık, beddualandık.
Güzele iyiye dair hiçbir şey bırakmadık ki dünyada..
Haksızlıklar, zorbalıklat, nankörlükler, zalimlikler, arsızlıklar..
Bir harf öğretenin 40 yıl kölesi olunan dönemlerden geçtik, bize insanlığı öğreten, bizi zorluklarda yalnız bırakmayan, bize merhametle yaklaşıp iyilik eli uzatanların azıcık toparlanınca elini bükmeyi güç saydık.
Çivisi çıkan dünya dedik durduk, peki ya insanlık ? insanlığın çivisi çıkmadı da canı çıktı sesini duymadık !.. Herkesten ve her şeyden işimize yaradığı kadar haberdar olduk.. Anne babalarımızı, kardeş, akrabalarımızı dışarıdaki o basit ve sıradan yaşama tercih ederek belki aynı evin içinde görmedik, sormadık … peki ya şimdi?
Sistem istesek de kimseyle yakınlık kuramayacak mecburiyetler yasaklar yükledi bize.. Adeta mahşerde gibiyiz, herkes canının derdinde.. Anne evladından, evlat annesinden, eşler aynı evde birbirinden uzak.. Karantinadayız da hala garantide değiliz .. Allah’ın takdirinin isabet etmeyeceği izole şekli yok çünkü biliyorduk..
Nihayetinde, dönüyor ya hala şu yalan dünya bilesiniz ki kıyı köşe iyilikleri, yardım melaikeleri, özü sözü bir şerefli yürekleri, kalp duaları, söndürelemeyen umut ve helalden geçim için emek verip alın teri dökenlerin hatırına dönüyor… Bir kaç sözcük iki dudağımın arasında vallahi bizi “insanlık, iyilik ve sevgi” kurtaracak.. Gerisi geride kalacak işte …
Sevgi ve derin muhabbet ile..
Kalın sağlıcakla..